Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ




Ακολουθεί ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα σε μια μητέρα(Μ)και στην κόρη της(Κ)

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Μ.- Ήρθες? Σε περίμενα σήμερα?

Κ.-Δε σου είχα πει πως θα περάσω μετά τη δουλειά?

Μ.-ίσως να το είπες και το ξέχασα. Δεν έχει σημασία. Πως είσαι?

Κ.-εγώ καλά είμαι....για σένα δεν είμαι και πολύ σίγουρη

Μ.-γιατί το λες αυτό?

Κ.-δεν ξέρω...με παραξένεψε η ερώτηση...δε θυμάμαι πολλές φορές να μ’έχεις ρωτήσει πως είμαι...ίσως βέβαια πάλι, να έχει συμβεί, αλλά αυτή τη φορά αισθάνθηκα πως το εννοούσες κιόλας.

Μ.-ήρθες με διάθεση βλέπω..πάλι εγώ θα τιμωρηθώ για το άγχος που περνάς στη δουλειά σου?

Κ.-η δουλειά μου δεν έχει σε τίποτε να κάνει με τη σχέση μας...μερικά πράγματα δεν είναι θέμα ούτε της διάθεσης, ούτε της καθημερινότητας...είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στον άνθρωπο, που καμμιά φορά είναι δύσκολο να ξεχάσει έστω και για μια στιγμή πως τα κουβαλάει.

Μ.-κι όλα αυτά να υποθέσω προήλθαν από το ότι δε σε ρωτούσα συχνά πως είσαι?

Κ.-τόσα καταλαβαίνεις, τόσα λες.

Μ.-Τόσα μου εξηγείς, τόσα καταλαβαίνω.

Κ.-Καμμιά φορά χρειάζεται κάποιος μερικά πράγματα να τα καταλαβαίνει από μόνος του.

Μ.-Πως πάς με τη δουλειά σου?

Κ.-Ήρεμα αλλά και βαρετά ταυτόχρονα..δεν έχει τόσο άγχος όσο πιστεύεις...απλά αισθάνομαι άσχημα να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε μέρα...ώρες ώρες νοιώθω να με συνθλίβει αυτό...αλλά να μη σε κουράζω τώρα με αυτά.

Μ.-Εγώ στο είχα πει αν θυμάσαι να σπουδάσεις...δε με άκουσες τότε που έπρεπε...προτίμησες να γίνεις υπάλληλος , βλέπεις.

Κ.-Ναι...πάλι είχες δίκιο...αυτό θέλεις ν’ακούσεις?

Μ.-Δε θέλω ν’ακούσω κάτι...να σου δείξω θέλω, πως δεν είσαι άμοιρη για το πως πηγαίνει η ζωή σου...ούτε εσύ, ούτε κανένας μας...

Κ.-Ούτε κι εσύ ακόμη?

Μ.-Ούτε κι εγώ...ναι...κι εγώ έκανα τις επιλογές μου όταν έπρεπε να το κάνω....κανείς δεν μου εξασφάλιζε πως θα ήταν οι σωστές...αυτό που νομίζουμε σωστό σήμερα, αποδεικνύεται λάθος αύριο και το αντίθετο

Κ.-Έχεις κάνει κι εσύ λάθος επιλογές δηλαδή, θέλεις να μου πεις τώρα?

Μ.-Φυσικά ...θα μπορούσε να ήταν αλλιώς?

Κ.-Με έχεις καταπλήξει σήμερα...τη μια ενδιαφέρεσαι για το πως είμαι...την άλλη παραδέχεσαι πως έχεις κάνει και λάθη....να φωνάξω κανέναν γιατρό καλύτερα?...να δω το ζάχαρό σου μήπως πάλι έχει ανέβει και σου προκαλεί σύγχιση?

Μ.-Μπορείς να είσαι όσο ειρωνική θέλεις...αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα...

Κ.-Και ποια είναι αυτή δηλαδή, για να έχουμε και καλό ρώτημα?

Μ.-Πως ότι κι αν κάνεις κι εσύ στη ζωή σου κι εγώ στη δική μου και όλοι οι άνθρωποι, ότι αποφάσεις και να πάρουμε, κατά βάθος είναι δικές μας επιλογές και πρέπει να το αποδεχόμαστε αυτό....

Κ.-Ήταν δική μου επιλογή λοιπόν να έχω εσένα για μάνα μου??

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Μ.-Έφαγες τίποτε σήμερα?....να σου φτιάξω κάτι?

Κ.- δεν πεινάω....άστο καλύτερα

Μ.-Πάντως ξέρεις να γίνεσαι πολύ σκληρή όταν θέλεις

Κ.-Από κάπου θα το’χω μάθει...δεν μπορεί

Μ.-Τι θέλεις να πεις?..πως εγώ είμαι σκληρή σαν άνθρωπος?

Κ.-Δεν είναι και κάτι που αποκλείεται σαν σενάριο..δε νομίζεις?

Μ.-Πάντα και για όλα φταίω εγώ λοιπόν ε?...και ο πατέρας σου?...τι ρόλο έχει σε όλα αυτά που μου καταμαρτυράς?

Κ.-Αυτόν να τον αφήσεις ήσυχο...μην τον πιάνεις στο στόμα σου....αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα κάτι διαφορετικό..κάτι που εσύ δε θα μπορέσεις να καταλάβεις ποτέ

Μ.-Έχεις δίκιο...ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω, γιατί όλα έπρεπε να τα κάνω εγώ κι αυτός να είναι εκεί μόνο στα εύκολα...ποτέ δε θα μου απαντηθούν τόσα ερωτήματα....γιατί με άφηνε τόσο πολύ μόνη μου...γιατί πάντα έπρεπε να είναι αυτός ο καλός στα μάτια σου κι εγώ η κακιά...γιατί ποτέ δεν μπήκε μπροστά να με δικαιολογήσει..πάντα μόνο σε σένα έδινε δίκιο κι εγώ πάντα η στριμμένη...

Κ.-Δεν είπε κανείς πως εσύ έφταιγες για όλα..αυτό που λέω είναι πως και δίκιο να είχες, το έχανες με τον τρόπο που το διεκδικούσες

Μ.-Τι θα έπρεπε να κάνω λοιπόν?....να σηκωθώ να φύγω από ένα γάμο που με έπνιγε?...θα το προτιμούσες αυτό?

Κ.-Από το να είσαι εκεί με τον αφηρημένο τρόπο που υπήρχες, ναι...θα το προτιμούσα....

Μ.-Υπήρχα όμως..δε μετρούσε καθόλου αυτό για σένα?.....προσπαθούσα..δεν είπα ποτέ πως ήμουν τέλεια..αλλά έκανα αυτό που μπορούσα καλύτερα...ίσως να ήμουν αυστηρή μερικές φορές απέναντί σου..το παραδέχομαι..αλλά δεν ήθελα το κακό σου

Κ.-Τι μου λες?...το καλό μου ήθελες λοιπόν..άλλη μία αποκάλυψη σήμερα...το καλό μου ήθελες, όταν ποτέ δε μου είπες μπράβο για τίποτε...για τίποτε....ξέρεις πόσες φορές θυμάμαι να εχω έρθει σε σένα με τόση προσμονή να σου πω για κάτι καλό που έκανα, περιμένοντας λίγη αναγνώριση στα μάτια σου...μια μικρή επιβράβευση έστω..και αντ’αυτού τι μου επέστρεφες?..εκείνο το βλέμμα σου το παγερό, σα να μου έλεγες «ε, καλά, πως κάνεις έτσι...δεν έκανες δα και τίποτε σπουδαίο». Κι εγώ μάζευα τα κομμάτια μου και έφευγα για μία ακόμη φορά απογοητευμένη και με ένα πελώριο γιατί μέσα μου...γιατί?....τι της έχω κάνει?...σε τι έφταιξα?

Μ.-Ήθελα...ήθελα απλά να σε βοηθήσω να γίνεις καλύτερη...να σε πιέζω πάντα για το κάτι παραπάνω...τόσο κακό ήταν αυτό?

Κ.-Να με πιέσεις για το κάτι παραπάνω?....εσύ?...και που ξέρεις εσύ ποιο είναι το κάτι παραπάνω, ε?....πέτυχες εσύ ποτέ τίποτε στη ζωή σου?...πες μου!

Μ.-Μα είσαι τόσο σκληρή λοιπόν?....τόσο σκληρή?
(κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της)

Κ.-ποιος με έκανε έτσι?...πες μου..ποιος?...ποιος?
(την πιάνει από τους ώμους και την ταρακουνά)

Μ.-Εγώ (κλαίει)

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

Μ.-Ο πατέρας σου, ξέρεις, με είχε απατήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Είχα αποφασίσει να μη σου το πω ποτέ. Να μη σε βάλω ποτέ σε αυτή τη διαδικασία

Κ.-Και γιατί μου το λες τώρα λοιπόν? Για να με εκδικηθείς? Αυτό είναι?

Μ.-Δεν ξέρω...όχι..όχι..δεν είναι αυτό. Απλά ένοιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου. Ίσως έτσι να με καταλάβεις καλύτερα...δεν ξέρω πάλι.....

Κ.-Να σε καταλάβω....ωραία λοιπόν...να καταλάβω....ο πατέρας μου σε απατούσε...και τι μ’αυτό?....αποδεικνύει κάτι?...έτσι όπως ήταν η σχέση σας, υπήρχε περίπτωση να μην είχε συμβεί κάτι τέτοιο?

Μ.-Εγώ όμως ποτέ δεν τον απάτησα

Κ.-Ίσως θα ήταν καλύτερα να το είχες κάνει

Μ.-Γιατί το λες αυτό?..είναι δυνατόν να λες τέτοια πράγματα?...σε τι θα ωφελούσε δηλαδή?

Κ.-Ίσως αν το είχες κάνει,να μην ξεσπούσες τόσο πολύ πάνω μου...ποιος ξέρει?

Μ.-Ωραία λοιπόν.....θέλεις να τα πούμε όλα σήμερα?...να μιλήσουμε για τα πάντα?....ίσως να είναι και καλύτερα έτσι...δεν έχω άλλωστε και όλο το χρόνο μπροστά μου

Κ.-Έχεις τα κότσια να το κάνεις?...δε νομίζω...αν με ρωτούσε κάποιος πάντως, θα σε περιέγραφα σαν δειλή και αδύναμη

Μ.-Ίσως να έχεις δίκιο...τώρα που το λες, μάλλον έτσι είναι...δειλή κι αδύναμη ήμουν πάντα...ποτέ δε διεκδίκησα σ’αυτή τη ζωή, αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω..πάντα συμβιβαζόμουν με τα θέλω των άλλων, και παρηγοριόμουν πείθοντας τον εαυτό μου, πως ήταν και δικα μου θέλω..λες και υπάρχει και δεύτερη ζωή. Και ότι δεν έκανα σε αυτήν, θα το πετύχαινα στην επόμενη..πόσο ανόητη ήμουν λοιπόν....

Κ.-Τι ήθελες να κάνεις δηλαδή και δεν το έκανες?

Μ.-Ήθελα να πετύχω πράγματα για μένα...να είμαι ανεξάρτητη..να μπορώ να διεκδικήσω την ευτυχία από μια σχέση επί ίσοις όροις κι όχι έτσι....περιμένοντας να μου πετάνε ψίχουλα...ποτέ δεν πίστευα πως μου άξιζε κάτι τέτοιο..αλλά τώρα που το λες, όντας δειλή και αδύναμη, μάλλον μου άξιζε τελικά...

Κ.-Και ποιος σου είπε πως η αυτοδυναμία και η ανεξαρτησία εξασφαλίζουν την ευτυχία?...δε βλέπεις εμένα?...σου μοιάζω ευτυχισμένη?....το αντίθετο θα έλεγε κάποιος που θα με έβλεπε....να σου πω εγώ τι εξασφαλίζει την ευτυχία?....όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον..οικογενειακό εννοώ....καταλαβαίνεις?....αν δεν έχει υπάρξει αυτό, τότε πάντα είναι πολύ αργα κατά βάθος

Μ.-Δεν ήταν καλό το περιβάλλον για σένα λοιπόν αγάπη μου?

Κ.-Μη μου μιλάς έτσι...με εκνευρίζεις!

Μ.-Γιατί?...γιατί?

Κ.-Γιατί τώρα είναι πολύ αργά για να μου μιλάς έτσι....όταν έπρεπε..όταν το χρειαζόμουν...ποτέ δεν το έκανες..και έρχεσαι τώρα με μια λέξη και πιστεύεις πως θα εξιλεωθείς για τα πάντα?..ξέρεις τι θα πει αγάπη?...πως χρησιμοποιείς έτσι αυθαίρετα τη λέξη?

Μ.-Μα λες να μη σ’αγαπώ?..παιδί μου είσαι!

Κ.-Για να ξέρει κάποιος να αγαπά τους άλλους, πρέπει πρώτα να ξέρει να αγαπά τον εαυτό του...αλλιώς, το μόνο που θα κάνει στη ζωή του, είναι να φτιάξει γύρω του ανθρώπους που επίσης θα μάθουν το ίδιο...να μην αγαπούν τον εαυτό τους....αυτό έκανες και σε μένα.....

Μ.-Δεν το ήθελα...ειλικρινά στο λέω..δεν το ήθελα....

Κ.-Το ήθελες δεν το ήθελες, αυτό έγινε....και τώρα τι να την κάνω εγώ την ανεξαρτησία μου?....που θέλω να δώσω αγάπη, αλλά δεν ξέρω πως.....δε μου το έμαθες αυτό βλέπεις....

Μ.-Μα σ’αγαπούσα...με τον δικό μου λάθος τρόπο ίσως, μα σ’αγαπούσα...αν δεν ήσουν κι εσύ, θα άντεχα νομίζεις να ζήσω τη ζωή που έζησα?...ποια μεγαλύτερη απόδειξη θέλεις από αυτό?...ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησα....ο μόνος λόγος, στις τόσες φορές που σκέφτηκα να το κάνω....ήσουν εσύ

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Πες μου για το μπαμπα

Αφού μου είπες πριν να μην τον πιάνω στο στόμα μου

Πες μου

Τι θέλεις να μάθεις...τις καλές πλευρές του,ή τις κακές?

Τις καλές

Εγώ πάλι, θα προτιμούσα να αρχίσω από τις κακές...δεν ξέρω γιατί..

Ξέρω εγώ

Μπα?...γιατί?..θα μου πεις κι εμένα να το μάθω?

Γιατί τον μισούσες

Δεν μισούσα αυτόν..μισούσα τον τρόπο που με αγαπούσε...ή που δε με αγαπούσε....εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις...με εσένα ήταν διαφορετικός....δεν ξέρω γιατί...η αλήθεια είναι πως πάντα θαύμαζα τον τρόπο που κατάφερνες να του βγάζεις τον καλύτερο εαυτό του

Ίσως θα έπρεπε να προβληματιστείς περισσότερο, με το γιατί εσύ κατάφερνες να του βγάζεις το χειρότερο

Φταίω και σ’αυτό ε?

Φταις

Εσύ τι διαφορετικό έκανες δηλαδή?

Τον θαύμαζα...για μένα ήταν ένας ήρωας..ενώ για σένα ήταν ένας άχρηστος..και φρόντιζες να του το δείχνεις με κάθε τρόπο....και κάποια στιγμή σε μίσησε γι αυτό...δεν ήθελε άλλο να τον κάνεις να αισθάνεται έτσι...γιατί μέσα του ήξερε πως του άξιζε κάτι καλύτερο..

Ίσως έπρεπε όντως να φύγω τότε, να σας αφήσω μόνους μιας και τα βρίσκατε τόσο καλά μεταξύ σας

Ίσως έπρεπε να το κάνεις...ναι

Και ποιος θα σας φρόντιζε ε?...ποιος θα χαράμιζε τη ζωή του για να τα έχετε εσείς όλα?....ζεστό φαί, καθαρά ρούχα...ποιος?

Αυτό είναι το πρόβλημα με σένα...δεν έχεις καταλάβει...ούτε και τώρα ακόμη, πως η ζωή δεν είναι μόνο τα υλικά...ένας άνθρωπος χρειάζεται και άλλα πράγματα

Όπως?

Όπως αγάπη, αναγνώριση, να νοιώθει πως είναι σημαντικός...εσύ μόνο να μας μειώνεις ήξερες. Και μετά μας μαγείρευες και μας έπλενες τα ρούχα για να μην έχουμε και παράπονο από πάνω.....

Αγάπη και αναγνώριση έλειψε λοιπόν από τον πατέρα σου, γι αυτό έγιναν όλα όσα έγιναν....έτσι λοιπόν....κι εγώ?...από ποιον πήρα αγάπη κι αναγνώριση...μ’αγάπησε εμένα κανείς νομίζεις στη μίζερη ζωή μου?

Εγώ ήθελα πολύ να σ’αγαπήσω....αλλά δε μ’άφηνες....δε σου ήταν γνώριμο κάτι τέτοιο...και προτίμησες να με κάνεις να σε μισήσω...ένοιωθες φαίνεται πιο άνετα με κάτι τέτοιο

ΠΡΑΞΗ ΠΕΜΠΤΗ

Μ.-Νομίζω πως πραγματικά ήρθε η ώρα τώρα να φύγεις

Κ.-Μπα?...γιατί?...εγώ νόμιζα πως θα τα λέγαμε όλα σήμερα

Μ.-Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε

Κ.-Τα είπαμε όλα δηλαδή?

Μ.-Ναι...όλα

Κ.-Εσύ μπορεί να τα είπες...εγώ όμως όχι

Μ.-Τρομάζω στην ιδέα πως έχεις κι άλλα να μου πεις

Κ.-Είδες πως αλλάζουν τα πράγματα?...κάποτε τρόμαζα εγώ από σένα και τώρα σε κάνω εγώ να τρομάζεις....

Μ.-Δεν είναι ότι φοβάμαι....είναι πως μετανοιώνω και νοιώθω πως δεν έχω χρόνο να αλλάξω τα πράγματα..

Κ.-Μετανοιώνεις εσύ για κάτι?....πες το μου κι αυτό σήμερα...να δω τι άλλο θ’ακούσω..

Μ.-Ναι...μετανοιώνω που σε έκανα έτσι..και ξέρω μέσα μου πως ευθύνομαι γι αυτό..ξέρω πως έγινες εγώ...έτσι σε έκανα...χωρίς να το καταλάβω ίσως αλλά έτσι σε έκανα

Κ.-Έγινα εσύ?...όχι βέβαια!...οτιδήποτε εσύ αντιπροσωπεύεις σαν άνθρωπος το απορρίπτω..ποτέ δε θα μπορούσα να γίνω σαν εσένα!

Μ.-Κι όμως κόρη μου...σου έδωσα όλη μου τη σκληρότητα, γιατί κι εμένα αυτό μου είχαν μάθει...και το μόνο που έκανα κι εγώ ήταν να τη μεταβιβάσω στην επόμενη γενια..τίποτε παραπάνω...μισώ τον εαυτό μου γι αυτό...

Κ.-Και πολύ καλά κάνεις

Μ.-Θέλω όμως καλά να σκεφτείς αυτό πριν φύγεις απόψε....θέλεις τόσο να μοιάζεις σε όσα κατακρίνεις?..σε όσα έκαναν εσένα να είσαι αυτή που είσαι και να υποφέρεις?....και όταν έρθει η ώρα να δώσεις κι εσύ στα παιδιά σου πράγματα, μην κάνεις τα ίδια λάθη..ίσως τότε να εξιλεωθώ κι εγώ από εκεί που θα βρίσκομαι.....γιατί η αλήθεια είναι, πως έχω πολύ λιγότερο χρόνο απο όσο σε έχω αφήσει να καταλάβεις

Κ.-Τι θες να πεις?..τι εννοείς?

Μ.-Πήγα στο γιατρό τις προάλλες..πριν από τρεις μήνες περίπου....για κάτι πόνους.....έχω καρκίνο....δε μου δίνει πάνω από έξι μήνες.....


ΠΡΑΞΗ ΕΚΤΗ

Κ.-Γιατί δε μου είπες τίποτε?

Μ.-Τι να σου πω δηλαδή?...πως πεθαίνω?...και τι θα άλλαζε αυτό?

Κ.-Πολλά....

Μ.-Δεν έχει σημασία....πάντως χαίρομαι που έστω και τώρα μιλήσαμε..όσο μιλήσαμε...

Κ.-Σε μισώ!

Μ.-Το ξέρω κόρη μου...το ξέρω

Κ.-Θέλω χρόνο...να σκεφτώ...δεν μπορώ τώρα..πρέπει να φύγω....

Μ.-Το ξέρω

Κ.-Και τόσο καιρό που το ήξερες γιατί με άφηνες να σου φέρομαι έτσι?...γιατί?
(κλαίγοντας)

Μ.-γιατί έτσι μου άξιζε

Κ.-όχι...όχι...σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο...σε κανέναν

Μ.-σταμάτα τώρα...δεν είναι καιρός για κλάμματα...τώρα είναι καιρός να δώσεις...

Κ.-σε ποιον?....και τι?...

Μ.-δεν έχει σημασία σε ποιον..ούτε το τι..σημασία έχει να μη φοβάσαι να δώσεις...όταν το πετύχεις αυτό, όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους...

Κ.-Δε θέλω να πεθάνεις....θέλω μια δεύτερη ευκαιρία!

Μ.-Θα την έχεις κόρη μου...θα την έχεις..με τα δικά σου παιδιά...απλά σκέψου καλά πρώτα...και όταν έρθει η ώρα και μεγαλώσουν, κι εσύ γρια πια, κοίτα να νοιώθεις καλά βλέποντας τα μάτια τους να σε κοιτάζουν

Κ.-Δε θέλω να φύγεις μάνα...δε θέλω

Μ.-Μη στεναχωριέσαι κόρη μου...όλα θα γίνουν όπως πρέπει από εδώ και πέρα...το νοιώθω....μη φοβάσαι.....

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΠΗΓΗ..http://psixologikosfaros.blogspot.

4 σχόλια:

Related Posts with Thumbnails