Γράφει ο Αντώνης Ιακ. Ελευθεριάδης, Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος
e-mail: aelef@acci.gr , site: eleftheriadis.edu.gr
Η λέξη «παιδόφιλος» ακούγεται όλο και πιο συχνά τελευταία, λόγω των πολλαπλών συλλήψεων παιδεραστών ή κατόχων παιδικής διαδικτυακής πορνογραφίας, όπως πρόσφατα η περίπτωση ενός αρχιμανδρίτη, ενός γυναικολόγου, ενός νευροχειρουργού, τεσσάρων επιχειρηματιών, δύο ιδιωτικών υπαλλήλων, ενός αξιωματικού του Στρατού, ενός φαντάρου και ενός άεργου, οι οποίοι κατηγορούνται ότι είχαν αυτό το κοινό διαστροφικό στοιχείο και, σύμφωνα με την Αστυνομία, είχαν όλοι τους αγοράσει από το Διαδίκτυο φωτογραφίες που απεικόνιζαν «πολύ μικρά παιδιά, ηλικίας από 6 μηνών και επάνω δεμένα πισθάγκωνα και φιμωμένα, σε σεξουαλική δραστηριότητα.
Τι είναι όμως η παιδοφιλία και από πού εκπορεύεται και προκαλείται;
Πριν όμως απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα ήθελα να προκαλέσω στον αναγνώστη μου ένα «ψυχολογικό σοκ», ένα είδος «αφόρμησης», με την αφήγηση ενός περιστατικού που έτυχε να ακούσω στη διάρκεια της εκπαιδευτικής μου καριέρας, από το ίδιο το θύμα παιδεραστικού πάθους εκ μέρους ενός, αλλοίμονο!, αρχιμανδρίτη, γνωστού και έμπιστου της οικογένειάς της.
Η Ελένη, τώρα βρίσκεται στα 27 της χρόνια, κοριτσάκι τότε 12 ετών πήγαινε μαζί με άλλα παιδιά στο Κατηχητικό Σχολείο, με όνειρα και προσδοκίες να μάθει για τον Χριστό και το Θέλημά του, να προσφέρει στους συνανθρώπους της τα δώρα της αγάπης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Όλα στην αγνή της φαντασία ήταν αγγελικά πλασμένα. Ο αρχιμανδρίτης τακτικά επισκεπτόταν το σπίτι της, κάπου κοντά στο Γουδί. Έπρεπε όμως η Ελένη να εξομολογείται τακτικά στον άγιο πνευματικό της πατέρα Δανιήλ (ψευδώνυμο). Την έφερνε στο σπίτι του, κάπου κοντά στου Παπάγου. Εκεί, συζητούσαν τα διάφορα θέματα που απασχολούν την εφηβική ηλικία. Αφού τελείωνε η εξομολόγηση, ερχόταν η στιγμή της συγχωρητικής ευχής. Η παιδούλα τώρα ημίγυμνη, ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ο ιερέας ημίγυνος και αυτός με το πετραχήλι στο λαιμό διάβαζε την ευχή, και παράλληλα προέβαινε σε ασελγείς πράξεις πάνω στο κορμάκι της μικρής. Αυτή η αισχρή κατάσταση συνεχιζόταν πάνω από έξι μήνες. Κι όταν τη ρώτησα, γιατί δεν κατήγγειλε στους γονείς της αυτή την συνεχή κακοποίησή της, ακούστε την αντίδρασή τους. «Ο π. Δ. είναι άγιος άνθρωπος. Δεν λες την αλήθεια. Θέλεις να βγεις από το δρόμο του Θεού και προφασίζεσαι τέτοια πράγματα». Ύστερα από αυτά μπορείτε να φανταστείτε το ψυχικό και σωματικό τραύμα αυτού του κοριτσιού. Σήμερα, η γυναίκα αυτή βρίσκεται στα όρια της μανιοκατάθλιψης, με δύο απόπειρες αυτοκτονίας, δεν πατάει στην Εκκλησία, σιχαίνεται να βλέπει κληρικό. Δεν μιλάει στους γονείς της. Ο διεστραμμένος αυτός κληρικός, με το φαρισαϊκό του ύφος, τη ευγλωττία και την σατανική του πειθώ, με το ευαγγέλιο στο χέρι, κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος και κηρύττει το θείο λόγο. Αυτό είναι το ζωντανό προφίλ ενός παιδόφιλου, βρόμικα σκελετώματα του οποίου συναντάμε σε χιλιάδες ανθρωπόμορφα τέρατα στις μέρες μας. Επανερχόμενοι στο ζήτημα της παιδοφιλίας που μας απασχολεί να δούμε ορισμένες λεπτομέρειες που είναι πολύ χρήσιμες για να καταλάβουμε τον κύκλο των αιτίων και των πιθανών τρόπων αντιμετώπισης αυτής της παιδοφιλικής αποκλίνουσας συμπεριφοράς.
Η λέξη παιδοφιλία (pedophilia στα αγγλικά) προφανώς προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις “παιδί” και “φίλος” και ουσιαστικά σημαίνει: η κατάσταση, κατά την οποία κάποιος/α είναι φίλος/η ενός παιδιού. Βέβαια, η λέξη «φίλος» στην περίπτωση αυτή είναι συνώνυμο του “εραστή” (μεταφορικά και κυριολεκτικά σε περίπτωση παιδεραστικής πράξης).
Όσον αφορά την επίσημη ψυχογραφική περιγραφή των συμπτωμάτων της παιδοφιλίας, αυτά είναι η ύπαρξη των παρακάτω, για περίοδο τουλάχιστον 6 μηνών:
Επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις, ορμές ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν σεξουαλική δραστηριότητα σχετιζόμενη με παιδιά (γενικότερα ηλικίας κάτω των 13 ετών).
Αυτές οι φαντασιώσεις, ορμές ή συμπεριφορές διαταράσσουν την ομαλή λειτουργικότητα του ατόμου σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο και αποκλίνουν από την αναμενόμενη κοινωνική συμπεριφορά βάσει του κοινωνικού πλαισίου.
Το άτομο είναι τουλάχιστον 16 ετών και τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερο από το παιδί που εμπλέκεται στις σεξουαλικές ορμές του.
Θα πρέπει να τονίσουμε πως η παραπάνω περιγραφή σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει πως για να θεωρηθεί κάποιος παιδεραστής από το νόμο θα πρέπει να έχει αυτή τη συμπεριφορά για έξι ολόκληρους μήνες. Η συμπτωματολογία αφορά καθαρά τον ψυχολογικό ορισμό της παιδοφιλικής συμπεριφοράς. Και βεβαίως αν κάποιος παρενοχλήσει σεξουαλικά ένα παιδί δεν σημαίνει ότι έχει το ακαταλόγιστο αν καλύπτει τον παραπάνω ορισμό.
Βεβαίως, πριν μιλήσουμε για τα πιθανά αίτια, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε την παιδοφιλία από την παιδεραστία. «Παιδόφιλος» μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που διεγείρεται σεξουαλικά από ανήλικα παιδιά, έχει ερωτικές φαντασιώσεις που περιλαμβάνουν παιδιά και όλα όσα αναφέραμε στον γενικότερο περιγραφικό ορισμό της παιδοφιλίας. Από τη στιγμή όμως που το εν λόγω άτομο ασελγήσει πάνω σε ανήλικο τότε θεωρείται και παιδεραστής και όχι απλά παιδόφιλος. Με δυο λόγια η διαφορά του ενός χαρακτηρισμού από τον άλλο είναι ότι ο όρος “παιδοφιλία” δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την προσπάθεια σεξουαλικής επαφής με ανήλικο, ενώ ο πιο ειδικός όρος “παιδεραστία” αναφέρεται ακριβώς στην σεξουαλική πράξη, όπως στην περίπτωση του προαναφερθέντος παραδείγματος.
Πιθανάαίτιαπαιδεραστίας
Για άλλη μια φορά, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ψυχικές διαταραχές όσον αφορά την αιτιολογία τους, παρατηρούμε το γνωστό δίπολο “Φύση - Περιβάλλον”. Φυσικά τις περισσότερες φορές είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς πού είναι τα όρια της φύσης και πού του περιβάλλοντος, όπως επίσης δύσκολο είναι και να οριστεί ο τύπος της συσχέτισής τους. Με δεδομένες αυτές τις δυσκολίες, αξίζει να αναφερθούμε σε κάποιες πρόσφατες έρευνες που έδειξαν ότι υπάρχουν διαφορές στις εγκεφαλικές συνδέσεις μεταξύ των παιδεραστών και ατόμων από τον μέσο πληθυσμό (βλ. Pedophilia May Be The Result Of Faulty Brain Wiring). Συγκεκριμένα η έρευνα αυτή υποστηρίζει ότι οι εγκέφαλοι των παιδεραστών έχουν λιγότερη λευκή ουσία (white matter) από τους “κανονικούς” εγκεφάλους. Με τον όρο λευκή ουσία ονομάζουμε όλες εκείνες τις περιοχές του εγκεφάλου, στις οποίες υπάρχουν κυρίως οι άξονες και οι «δενδρίτες» των νευρικών κυττάρων (τα “καλώδια σύνδεσης” και “επικοινωνίας” μεταξύ των νευρικών κυττάρων και των εγκεφαλικών περιοχών γενικότερα).
Επίσης το περιβάλλον του παιδεραστή, ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, φαίνεται πως παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη αυτής της σεξουαλικής διαταραχής. Συγκεκριμένα, έρευνες έδειξαν πως έως και το 67% των παιδεραστών έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά κατά την παιδική τους ηλικία Κάποιος θα περίμενε πως εφόσον το παιδί έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά, αυτό θα λειτουργούσε ανασταλτικά. Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά όμως ότι τέτοιου είδους πράξεις δεν λειτουργούν ανασταλτικά.
Όσον αφορά το ερώτημα του αν τελικά η παιδοφιλία (και άρα και η παιδεραστία) γιατρεύεται, η απάντηση μάλλον τείνει να είναι αρνητική, χωρίς ποτέ να αποκλείονται οι εξαιρέσεις. Η συγκεκριμένη διαταραχή είναι σεξουαλική, γι’ αυτό και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον ψυχισμό του ατόμου, όπως όλες οι σεξουαλικές επιθυμίες και συνήθειες των ανθρώπων.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως, όπως ήδη αναφέραμε, η παιδεραστία έχει έντονα περιβαλλοντικά αίτια, τα οποία έχουν τραυματίσει τον ψυχισμό του ατόμου. Αυτό σημαίνει πως αν μέσω κάποιας ειδικής ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας το άτομο καταφέρει να επουλώσει τις πληγές αυτές, τότε ίσως μπορεί και να αφήσει πίσω του και την διαταραχή που σε αυτές τις περιπτώσεις αποτελεί σύμπτωμα άλλων βαθύτερων προβλημάτων στον ψυχισμό του παιδόφιλου.
Πρέπει να προσθέσουμε ότι οι περισσότεροι παιδεραστές έχουν παρανοϊκές ιδέες, όπως ότι τα παιδιά που κακοποίησαν ήθελαν να συμμετέχουν στην πράξη με τη θέλησή τους, ότι η εμπειρία αυτή θα είναι χρήσιμη για τα παιδιά, ότι τα παιδιά δεν θυμούνται τίποτα γιατί δεν κατάλαβαν τι έγινε κτλ. Φυσικά αυτές οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μηχανισμούς άμυνας του “Εγώ” του παιδεραστή που ενεργοποιούνται σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τον ήδη διαταραγμένο ψυχισμό του ατόμου.
Κάτι πάρα πολύ σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας, και κυρίως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, είναι ότι σε πάνω από τις μισές περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού (έως και 70%) ο παιδεραστής είναι άτομο του οικείου περιβάλλοντος και όχι ξένος! Αυτό ισχύει και για τον βιασμό ενηλίκων γενικότερα. Αυτό ίσως έρχεται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των περισσοτέρων στην κοινωνία μας, μιας και ο βιασμός ή η σεξουαλική κακοποίηση γενικότερα συνήθως είναι συνδεδεμένα με άγνωστους δράστες που επιτίθενται στα θύματά τους σε διάφορους κοινούς χώρους ή τα δελεάζουν ώστε να καταφέρουν τον ανώμαλο σκοπό τους.
http://eleftheriadis.edu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου